هلن لویت (1913-2009)، عکاسی بود که در سکوتی شاعرانه زندگی روزمره خیابان‌های نیویورک را روایت می‌کرد. او با دوربینش، نه تنها چهره شهر، بلکه روح آن را به تصویر کشید. آثار او تصویری زنده از زندگی مردمی است که در کوچه‌پس‌کوچه‌های محله‌های کارگری نفس می‌کشیدند، می‌خندیدند، و بازی می‌کردند.

لویت از همان ابتدا شیفته خیابان شد؛ خیابانی که در آن همه چیز بی‌واسطه و بی‌نقاب رخ می‌دهد. او در دهه 1930، مجذوب نقاشی‌های کودکان روی دیوارها شد و از همان لحظه، کودکان به یکی از سوژه‌های اصلی عکاسی او تبدیل شدند. در آثارش، بازی‌های کودکانه، خنده‌های بی‌پایان و لحظه‌های ناب انسانیت به زیبایی ثبت شده‌اند.

دیدگاهی تازه در عکاسی خیابانی

هلن لویت، ابتدا با عکاسی سیاه‌وسفید شهرت یافت و در دهه‌های بعد، به‌عنوان یکی از پیشگامان عکاسی رنگی شناخته شد. او با دقتی خیره‌کننده، بازی رنگ‌ها و نور را در خیابان‌های شلوغ نیویورک به تصویر کشید. آثار او همچون نقاشی‌هایی زنده، زندگی را در ساده‌ترین و در عین حال پیچیده‌ترین شکلش بازگو می‌کنند.

لویت همچنین در فیلم‌سازی فعالیت داشت و در مستند In the Street (1948) لحظاتی از زندگی خیابانی نیویورک را به تصویر کشید. همکاری با هنرمندان بزرگی همچون هنری کارتیه برسون و واکر اوانس، بر غنای دیدگاه او افزود.

میراث جاودان

کتاب معروف او “A Way of Seeing”، مجموعه‌ای از تصاویر خیابانی نیویورک، همچنان به‌عنوان یکی از شاهکارهای عکاسی خیابانی شناخته می‌شود. نمایشگاه‌های متعدد در موزه‌هایی نظیر MoMA، آثار او را به یکی از نقاط اوج هنر عکاسی تبدیل کرده‌اند.

هلن لویت، در طول عمر طولانی‌اش، داستان زندگی را در جایی پیدا کرد که دیگران شاید تنها شلوغی می‌دیدند. او در عکاسی خیابانی، معنای تازه‌ای خلق کرد و ما را به دیدن دوباره و متفاوت جهان دعوت کرد. میراث او، همچنان الهام‌بخش نسل‌های جدید عکاسان است.

“هر تصویر او، دعوتی است به دنیای ساده و ناب انسانی که گاه از مقابلش بی‌تفاوت می‌گذریم.”